WONEN IN ITALIË – Feesten is eten
Het leven in Mombarcaro is lang niet zo rustig als je zou denken. Er is eigenlijk altijd wel iets aan de hand. Het ene evenement is nog niet afgelopen, of het volgende dient zich alweer aan.
Vorige week zondag werd er een nieuw uitzichtpunt geopend. Een oud-inwoner van Mombarcaro deed het dorp twee bankjes cadeau. Ze werden neergezet op een piepkleine piazza in de hoofdstraat met uitzicht op de heuvels rondom.
De burgemeester en de weldoener hielden een toespraakje, er werd een lint doorgeknipt en vervolgens gingen we met het hele dorp naar het dorpshuis om dit met veel eten en drinken te vieren.
Ik had de borrel en het buffet net achter de rug toen ik een vriendin tegen kwam die me toeriep: "Tot morgen Christina, je komt toch wel naar de 'bollito'?"
De 'bollito'? Ach ja in Monesiglio was een dorpsfeest waarop iedereen vijf dagen lang iedere avond wat anders te eten krijgt, aangeboden in een grote tent op de piazza.
Op dit moment zijn er overal oogstfeesten, de jaarlijkse 'sagra's'. Ieder stadje heeft zijn specialiteit, van kikkererwten tot prei, van paddestoelen tot kastanjes, noem maar op. En overal zijn gezamenlijke eetpartijen.
Ook Grazia had zin in een feest. Ze besloot alsnog haar gouden bruiloft te vieren en wel op heel korte termijn. Door haar gebroken enkel hadden Guglio en zij de datum voorbij laten gaan. Ze wilde het feest met haar familie buiten Mombarcaro houden, dus mochten we er niemand iets over zeggen.
De avond voor het 50-jarig huwelijksfeest trad ik met m'n koor op in Alba. Tijdens een wijntje op het terras na het concert brandde het nieuwtje van het feest morgen me op de lippen, te meer daar ik moest uitleggen waarom ik de volgende dag niet in het kerkkoor kon meezingen. Ik verzon maar gewoon een ander feest.
Na een kort nachtje wachtte het bruidspaar ons genodigden 's morgens om half tien op met koffie en lekkers. Er was alleen familie: kinderen, kleinkinderen, broers en zusters en ik de buurvrouw en de andere buren.
Om 11 uur moesten we voor een mis in de grote kerk, het Sanctuario van Vicoforte zijn. In een stoet reden we naar Vicoforte.
Het werd een gedenkwaardige mis. De eersten die we er pontificaal zagen zitten, waren bekenden uit Mombarcaro. Die reageerden natuurlijk verbaasd en verrast toen Grazia en Guglio door de pastoor werden genoemd en gefeliciteerd.
De mis stond ook nog in het teken van de motorrijders. Die konden hun helm laten zegenen. Dat verklaarde de massa motoren die voor de kerk stond. Voor het einde van de mis liepen de motormuizen tegelijk naar buiten en startten hun motoren met een hels kabaal.
Wij gingen naar de Oude Jacoba, een restaurant in Montaldo, waar ons een 'grande bouffe' wachtte. We hebben er denk ik wel zes uur gezeten. Eerst moest er natuurlijk op het bruidspaar worden gedronken.
Toen, ik denk na zeker tien voorgerechten, borden vol risotto en daarna nog spaghetti, fazant, wild zwijn, friet, groente, drie soorten kaas, de feesttaart, ijs en vijf soorten drank, verlieten we, wat heet voldaan, het pand.
Italianen lijken zo'n mega-diner met gemak te verwerken. Terwijl ik me de eerste uren vol voel en enigszins versuft ben van de verschillende drankjes, babbelen zij nog lang na op straat en stappen vervolgens doodgemoedereerd in hun auto.
Het leven draait hier om eten. Ze doen het graag, maar het is ook gespreksonderwerp nr.1. Ooit was het er nauwelijks (lees Fenoglio of Pavese!) en nu gelukkig in overvloed. En dat willen ze weten.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
